Jùcela, jùcela cala a terra
ca te facce ’na bella ’unnèlla;
te la facce addemane mmatina
quanne sona je campanile:
«Ndindilindi. . . ’ndindilindi. . .
ècche la Messa, chi l’ò sentì?».
Jùcela, jùcela, qual è la stella
che te resblènne annascòsa alla scénna?
Uéneme ’ncontra a ’gliemàrme la uia
prima che sona la uòce ’e Maria…
«Ndindilindi. . . ’ndindilindi. . .
écche la Messa, chi l’ò’ sentì?».
Jùcela, jùcela pòrteme ’n ciéle;
pòrteme e spiègheme tante mestére…
Perchè se nasce, se campa, se more?
Perchè ’sta terra è ’una ualle ’e dolore?…
«Ndindilindi. . . ’ndindilindi . . .
sòna la messa: uàlla a senti’».
1935, Riccardo Gulia.
